Nowy post.

Cierpię na paraliż języka. Jestem ofiarą blogowego mobbingu.

Wrzuć 'Nowy post'.

Wrzuć 'Nowy post'!

Wrzuć 'Nowy post'!!!

Mam tego dosyć. Gaszę monitor i otwieram szybko książkę. Już lepiej milczeć i paść pokornie owieczki czcionek niż wydzierać przemocą słowa, które ukryły się w zakamarkach porażonej świadomości. Życie kaleczy tych, którzy nie zdążyli pozbyć się w porę wrażliwości.

Wciąż nie potrafię otrząsnąć się po utracie przyjaciół. Obawiam się, że ta rana nigdy się nie zabliźni. Tak bywa, gdy bliźni - ktoś nam najbliższy pod słońcem - nagle okazuje się skurwysynem. Człowiek pyta wtedy siebie: Tak świetnie grał...czy tylko ja zupełnie oślepłem i ogłuchłem? 

Ja już nie pytam, ale wciąż boli cisza, która zapadła. 

Oniemienie. Tak można opisać ten szczególny stan emocjonalnej apatii, który mnie dopadł.

Na to nie ma lekarstwa... Niestety.