Potknięcia.

 Wciąż potykam się o ludzi.  Niestety większość to manekiny.

Szczelina

tak sobie żyję w szczelinie istnienia

życie przechodzi wielkimi krokami

fale ludzi przepływają

nad obok

uwięziona

w szczelinie istnienia

patrzę i czekam

odliczam oddechy do końca

ale koniec też o mnie zapomniał

przeszedł obojętnie

Podskoki.

Rozmowy trwają. Rozmowy nie przynoszą rezultatów. Wykonuję salta w przód i salta w tył. Chodzę na rzęsach i przewracam oczami. Ukłony, uściski, uśmiechy.

Jak głową w mur. 

- Tak?
- Nie.
- Tak??
- Nie!
- Tak???
- NIE!!!

Może jutro. Może pojutrze. Może za "X" lat. 
Jestem już zmęczona. 
Nic tylko wchodzę i schodzę. 
Schodami w górę. Schodami w dół.
I tak w kółko.  

Jutro kolejna rozmowa...W cztery oczy.
Z namaszczeniem poleruję kask. Albo mur, albo ja. 
Gram o wszystko i nie poddam się nawet jeśli znów mnie znokautują.
Zobaczymy kto jest mocniejszy. 
Oni i betonowy mur ignorancji, którym się otoczyli, czy ja.

The dying art of the photographic darkroom - video from guardian.co.uk

Płynę!

Znów płynę! A może tylko mi się wydaje. 

Czasem odnoszę wrażenie, że usiłuję opłynąć kulę ziemską, lecz jedynie wzbijam wodne bałwany w szklanej butelce dryfującej po powierzchni oceanu.

Nie zawsze nasz los jest w naszych rękach. Mój los jest zamknięty w szklanej butelce dryfującej po powierzchni oceanu. Czasem wydaje mi się, że żyję, ale to tylko złudzenie. Refleksy światła odbitego od szklanej tafli marzeń.

Spotkania z H.H. Część 1.

Czy w czyichś losach można odczytać również i swój splątany los? 

Czy w zadawanych przez kogoś pytaniach można usłyszeć również własne myśli i odnaleźć dręczące nas rozterki?

Świadomość, że trawiące nas szaleństwo było udziałem także innych -  tych, którzy podążali ścieżką życia przed nami - nie uwalnia od cierpień, ale przynosi ulgę i ukojenie, a tym samym łagodzi obezwładniające nas poczucie osamotnienia. 

Pewność.

Dla poszukujących pewności atrakcyjna jest śmierć.

Ona nigdy nie zawodzi i zawsze dotrzymuje słowa.

Życie natomiast często składa obietnice bez pokrycia.

"2046". - Wszystkie wspomnienia są śladami łez.

Nareszcie znalazłam chwilę, żeby nakreślić obraz, który pozostał mi w pamięci po obejrzeniu "2046" Wong Kar-Wai'a.

Tak wiele emocji i myśli poruszyła we mnie ta opowieść, że niemożliwym jest przelać na biel wirtualnej "kartki" ekranu moje przemyślenia i oddać w zaledwie kilku słowach to, co wtedy czułam i o czym wciąż myślę ile razy tylko powracam do tego filmu.

Wszystkie nasze pragnienia to rwące potoki wpadające do Oceanu Niezaspokojenia. Im więcej spijamy rozkoszy, tym większa trawi nas gorączka. Każdy z nas skazany jest na samotność i życie w izolacji. Prawdziwa bliskość nie jest w ogóle możliwa. Miłość to beznadziejna i rozpaczliwa pogoń za spełnieniem: Porozumieniem i Bliskością. Spełnienie to nie jest jednak możliwe. Nie można posiąść Ideału. Każde spotkanie i każde zauroczenie jest zatem już od samego początku naznaczone cierpieniem - piętnem rozstania i śmierci. Każde jest bowiem jedynie namiastką tego, czego beznadziejnie pożądamy: Wieczności i Nieskończoności.  Nieprzemijającej, ale i nieuzależniającej  rozkoszy. Bliskości bez odsłaniania się i zatracania siebie samych w Innych.  Porozumienia bez słów.  Bezwarunkowej akceptacji. Spełnienie to nie jest jednak w ogóle możliwe. Im bardziej zbliżamy się do siebie, tym bardziej się od siebie oddalamy. Im bardziej się otwieramy przed Innymi, tym Inni szczelniej się od nas odgradzają przerażeni otchłanią, w której odkrywają swoje własne lęki i obsesje. 

Ta niezwykła przypowieść toczy się w świecie, w którym i ja żyję. W klaustrofobicznym świecie utkanym ze snu, gorzkich przemyśleń i tęsknot. W świecie nierealnym, ale jedynym, który jest mi dostępny. Wielokrotnie usiłowałam wydostać się z tego świata i wybiec na skąpaną słońcem ulicę. Nigdy mi się to nie udało. Przemierzałam jedynie te same korytarze labiryntu wspomnień. Czasem, nawet jeśli się tego bardzo chce, nie sposób wydostać się z roku 2046. Ja już od dawna mam świadomość, że jestem skazana na życie pośród cieni i każda z podjętych przeze mnie prób ucieczki nie ma sensu, gdyż skończy się porażką. Czy jest tak, bo otaczają mnie cyborgi? A może to ja sama stałam się niepostrzeżenie cyborgiem? Tego niestety nie udało mi się dowiedzieć podczas mojej podróży przez życie. Pomimo to wciąż marzę i odczuwam tęsknotę za czymś, co być może w ogóle nie istnieje. Tym samym moje beznadziejne i pełne rezygnacji wyczekiwanie zaczyna nabierać wartości. Nadaje bowiem memu życiu sens i samo w sobie stało się dla mnie celem. Dzięki niemu wciąż trwam i w pokorze znoszę mój los, chociaż wszystko we mnie krzyczy. Wszak podsycana tęsknotą i pojona łzami wspomnień nadzieja umiera ostatnia.

Księżyc "mierzy", "tka" przeznaczenia, łączy nawzajem odrębne płaszczyzny kosmiczne i różnorodne rzeczywistości. (...)

Świat podległy księżycowi jest nie tylko światem przekształceń, ale i cierpień, światem "historii". Nic "wiecznego" nie może pozostać w tej strefie podksiężycowej, gdzie prawem jest stawanie się, gdzie żadna zmiana nie jest ostateczna, a każde przekształcenie jest tylko palingenezą. Można powiedzieć, że księżyc objawia człowiekowi jego własną ludzką niedolę (...).

Mircea  Eliade               

***

Gdybym miała napisać recenzję...  Przepiękny od strony wizualnej film w konwencji onirycznej. Wysmakowane kadry i perfekcyjny montaż. Wspaniałe operowanie światłem i kolorem. Hipnotyzująca muzyka. Metaforyczna przypowieść o samotności, tęsknocie za bliskością, lęku przed otwarciem się i rozpaczliwym poszukiwaniu Ideału. Nie wiem dlaczego pomyślałam o "Zeszłego roku w Marienbadzie" A. Resnais'a. A może wiem, lecz drążenie tego tematu wymagałoby równoległego przeanalizowania obu filmów. Wtedy powstałaby zupełnie inna opowieść. Mówiąca więcej o samym filmie i techniczno-estetycznych aspektach niż o moim osobistym jego odczytaniu.

Myślotok...

Czasem pytają skąd wziął się mój myślotok.

Dawno temu, przy narodzinach, ugryzło mnie życie.

Od tamtego czasu miewam permanentny myślotok.

Podobno śmierć wszystko leczy.

Śmierć Osamy...

Cały świat obiegła lotem błyskawicy porażająca wiadomość: Osama bin Laden - ucieleśnienie zła - nie żyje.

Czyż to nie zastanawiające, że walczymy ze złem, a giną ludzie? I gdzie tu powód do radości??? Czy śmierć człowieka - kimkolwiek był i cokolwiek złego uczynił - powinna mnie cieszyć?

Nie potrafię się cieszyć. Uporczywie myślę tylko o jednym. Zło - rodzi zło.